Een kleine gedachte gang

9 april 2018 - Chicago, Illinois, Verenigde Staten

Lieve allemaal,

Een korte update van mij over het leven hier. Waarvan ik eigenlijk niet zo goed weet wat ik erover moet zeggen. Ik werk zo’n beetje elke dag en wat ik dan doe is niks anders dan schoonmaken, schoonmaken, schoonmaken en huilende kinderen troosten, of de kids strafgeven. Dat somt zo’n beetje alle dagen op. Behalve de zondag, oh man ik leef voor de zondag. Op zondag is mijn vrije dag, en op maandag heb ik een halve dag vrij, maar dan doe ik niet zoveel.

Ik ben nu al zo’n twee keer in Chicago geweest en van wat ik er van kan zeggen; het is niet heel bijzonder. Skyscraper na Skyscraper en de ene na de andere ambulance passeren je. Het geeft een klein gevoel.

Mijn gezelschap in Chicago was wel erg gezellig, dus dat maakte dan weer een hoop goed. Verder gebeurd er weinig.

Veel mensen vragen me hoe de Amerikanen leven, en daar kan ik maar één ding over zeggen, belachelijk.

Ze halen elke dag junkfood zoals McDonalds, waar je mij niet over hoort klagen, maar na de vierde dag voel je je wel een beetje een dikkerdje worden.

Verder werken ze de hele dag, wat niet heel anders is dan in Nederland. Alleen ze beginnen later, rond 11 uur meestal en komen later thuis, meestal tussen 8 en 10.

Verder is er maar één ding dat ik me verder nog kan bedenken om te vertellen, ze leven in angst.

Toen ik hier kwam gaven ze me wat huisregels, wat betekent in dit geval een waslijst.

Regel 1. Kom niet later dan 8 uur ’s avonds thuis.

Regel 2. Ga niet in je eentje wandelen of fietsen.

Regel 3. Doe nooit de deur open. Ook niet als je een pakketje verwacht (Blijkbaar doen veel mensen zich voor als UPC bezorgers om je daarna te vermoorden)

Regel 4. Praat nooit met vreemden. (Wat niet echt helpt als je nog niemand in de buurt kent)

Daarna kwamen er allemaal regels in verband met de auto, en de veiligheid in de auto. Niet de veiligheidsregels die je zou verwachten zoals; doe je riem om. Nee, regels als: check eerst de achterbank en de bestuurdersstoel voor je de auto instapt. Stap nooit de auto in als er een geparkeerde auto naast staan. Zodra je instapt, rij weg, blijf niet daar. En nog meer van dat soort regels. En waarom? Omdat het hier dus elke dag gebeurd dat mensen zo worden ontvoerd.

Mensenhandel is hier echt een heel groot ding, veel groter dan bij ons. Als je pech hebt word je gewoon uit de winkel meegetrokken en ben je de lul. En iedereen hier is er bang voor. Erg bang.

Daarom praat niemand met elkaar en blijft iedereen meters bij elkaar uit de buurt. Erg gezellig is het dus niet.

Het is vrij beangstigend om zo te leven, echt, stranger danger heeft een hele nieuwe betekenis gekregen hier.

En ik mis het. Ik mis het korte praatje in de vomar of bij de Slager. Ik mis de gezellige straatjes met oude gebouwtjes, in plaats van de Skyscrapers. Ik mis het onbezorgd wandelen of fietsen of uberhaupt autorijden. Ik mis de straatjes, de pleintjes, de terrasjes. Ik mis Europa. Ik mis de gezelligheid.

Maar er zijn natuurlijk ook goede dingen hier. Zoals ik al zei, de McDonalds. Pluspunt. De honden zijn super lief. Pluspunt. De familie doet niet onaardig. Pluspunt. Alles is hier best goedkoop, behalve dingen die je echt nodig hebt zoals boodschappen en doucheproducten. Dus soort van pluspunt. Na zo’n dag werken ben ik echt te moe om dingen te doen, dus geen slapeloze nachten meer. Dik pluspunt.

En toen was ik klaar. Ik weet niks meer om op te schrijven. Alhoewel, ik heb genoeg om op te schrijven, maar ik kan de woorden er niet voor vinden. Ik zal snel weer schrijven, om jullie op de hoogte te houden.

Bedankt voor het lezen.

Dikke kus

4 Reacties

  1. Roos:
    10 april 2018
    Jeetje wat een verhaal Denise, ik hoop voor je dat het gaat wennen. Misschien schrijf je dan de volgende keer een iets positiever verhaal. Lieve groetjes van Flip en Roos.
  2. Janny:
    10 april 2018
    Denise wat een verhaal.
    Hoop dat je toch ook blijf genieten van de tijd daar.
    Fijn om zo een beetje op de hoogte te blijven hoe het daar met je gaat.
    Succes en pas op je zelf liefs Janny
  3. Winnie David:
    10 april 2018
    Cultuurverschillen, dat is altijd wennen. En opeens drie kleine kinderen, waar je over moet moederen. Dat is niet niks.
    Gelukkig is het tegenwoordig wel zo, dat je makkelijk contact kunt hebben met het thuisfront via Skype, mail of WhatsApp.
    Dat moet je er de komende weken even doorheen trekken. Even de schouders eronder en over een maand lach je om je eerste verhaal. Hoe dramatisch je het toen ervoer. Het wordt allemaal leuker naarmate het Amerikaanse leven in je systeem gaat zitten.
    Liefs, René, Winnie , Bo en Gina.
  4. Wil:
    10 april 2018
    Lieve Denise wat een begin daar in het verre Amerika! Hoop dat je gauw aan het leven daar went en dat je volgende update heel wat vrolijker is! Geniet maar van alle nieuwe dingen die je daar tegenkomt! Veel liefs van Karel een Wil enne.....pas goed op je zelf!!😘